تمام پست ها

دارویی که تا به حال بیش از همه داروها در دنیا مصرف شده، آسپیرین است. دارویی که حالا صد و بیست سال از عمرش می‌گذرد و گرچه به‌عنوان ضد درد و ضد التهاب هم مصرف می‌شود، اما یکی از مصارف عمده‌اش برای کاهش حوادث قلبی عروقی است. هم در افرادی که قبلا مبتلا شده‌اند برای کاهش خطرات آینده که به آن پیشگیری ثانویه می‌گویند و هم در افرادی که هنوز مبتلا نشده‌اند و به آن پیشگیری اولیه می‌گویند. این مورد اخیر یکی از موارد مصرف بسیار بالای آسپیرین بوده‌است. اینکه به افرادی که به میانسالی و پیری می‌رسند و یا فاکتورهای خطری هم همراه دارند مانند دیابت و فشار خون بالا و اختلالات چربی و مصرف سیگار، توصیه‌شود روزانه آسپیرین مصرف‌کنند تا شانس سکته قلبی و مغزی در آنها کم‌شود. اما سال گذشته بدترین سال برای آسپیرین بود. سه مطالعه پر قدرت بزرگ که هر سه و همه مقالات مروری پس از آن نشان دادند که مصرف آسپیرین به‌عنوان پیشگیری اولیه، منطق محکمی همراه خود ندارد و هیچکدام نتوانستند سود قابل توجهی را در این مصرف نشان‌دهند و نهایتا با توجه به اینکه این دارو شمشیر دو لبه است و با خود خطر خونریزی‌های داخلی را نیز به همراه دارد، در این مطالعات نتوانست کفه ترازو را به سمت سود و بهبود طول عمر ببرد. از جمله مطالعه مروری اخیر در مجله قلب اروپا که این تردید جدی را تایید کرد و با خود در سایت‌های مهم خبری پزشکی مانند مداسکیپ، عنوان “خداحافظی با آسپیرین” را همراه کرد. این است که به نظر می‌رسد توصیه‌نامه‌های مراکز بزرگ حتما در آینده درباره نقش آسپیرین در پیشگیری اولیه تغییرات مهمی خواهند داشت و پزشکان و بیماران هم درباره مصرف آن در افراد غیر مبتلا به بیماری‌های قلبی عروقی به امید کاهش خطرات آینده، باید با دیده تردید جدی نگاه‌کنند و پزشکی با یکی از وارونگی‌های بزرگ در تاریخ خود روبرو خواهد شد.