تمام پست ها

این متن را در گروه کاری بیمارستان نوشته‌بودم
چون در این جمع هم تعداد زیادی همکاران محترم ارائه دهنده خدمات سلامت در گروه‌های مختلف حضور دارند، فکر کردم اشتراکش خالی از فایده نباشد. یک یادآوری مهم است که همه و از همه مهم‌تر خودم به تکرارش نیاز داریم:
سلام
و خدا قوت به همه
یادمان باشد
در بیشتر بیماران، خیلی خیلی مهم‌تر از قرص و آزمایش و سوزن و استنت و سایر اقدامات تشخیصی و درمانی که ما برای بیماران انجام می‌دهیم -و چه بسیار که در سود خیلی از آنها برای بیمار، تردیدهای جدی نیز وجود دارد- توجه ما به بیمار به عنوان یک انسان -و نه یک کیس بیماری- و همدلی و مراقبت از او به معنی کامل کلمه است.
اینکه او را فارغ از یک کیس که علائمی دارد و یافته‌هایی در بررسی‌هایش، به عنوان یک انسان ببینیم. با دیده احترام، تواضع و مهربانی. و یادمان باشد که او در شرایط بدی به ما رسیده‌است. با درد و با نگرانی و با مشکلات متعدد اداری و مالی سیستم‌های درمانی ما. خسته و رنجیده.
با روی باز و خندان از او استقبال کنیم. با او بیشتر صحبت کنیم و درباره آنچه قرار است برای او انجام‌شود حرف‌بزنیم. سؤال‌ها و نگرانی‌هایش را بشنویم و برایش با حوصله توضیح‌دهیم. محیط میزبانی از او و امکانات آن، با احترام و با رعایت حداقل نیازهای ساده بیماران و همراهان باشد و همه نگاهمان فقط به دستورات تشخیصی و درمانی نباشد.
و یادمان باشد که مشکلات متعدد اداری و مالی ما، و ناهماهنگی‌ها و قانون‌های پر از مشکل سیستم‌های درمانی ما، و نقدهای ما به سیستم‌ها و رؤسا و همکاران بالادست و زیرمجموعه، هیچکدام مسؤولش بیمار نیست. دلخوری‌ها و خستگی‌ها و کلافگی‌های ناشی از این همه مشکلات را به بیمارانمان منتقل‌نکنیم. با همه این شرایط، اگر پذیرفته‌ایم که خدمتی به بیمار ارائه کنیم، این خدمت را شایسته و با زیبایی و احترام، تقدیم بیمار کنیم.
و همدیگر را نیز اگر نگاهمان،‌ نگاه ماشینی و کم‌توجه به بیمار است، یادآوری کنیم که بیمار، فرد محترمی است مثل خود ما، با احساسات و عواطفی مثل خود ما که حالا به جهت مشکلات متعدد بیماری و حواشی آن، شکننده و رنجیده و دردمند نیز هست، که اصلا برای دریافت مراقبت به معنای کاملش پیش ما آمده‌است.
این نکات مهم را در محیط‌های کاریمان به همدیگر مرتبا یادآوری کنیم تا نشود که استانداردهای ما عوض شود و نگاه به بیمار و شکل مراقبت از او، کیفیتی پیداکند که بسیار از استاندارد درست فاصله‌ داشته‌باشد و اگر روزی خودمان به جای بیمار قرار گرفتیم، از خدمتی که به ما در همان روتین ارائه می‌شود، شرمسار و آزرده باشیم.
خدا قوت به همه