فاصله‌ای که ما روز به روز با کشورهای توسعه‌یافته و خیلی کشورهای در حال توسعه، پیدا می‌کنیم، فقط در اقتصاد و امکانات و دانش و تکنولوژی و رفاه نیست
این لیست حتما خیلی بلند است و هر کس بر اساس قلمرو کار و تخصصش، می‌تواند لیستی مفصل در ذهن خود تصورکند و افسوس بخورد
اما یک عنوان مهم این لیست که همیشه خیلی نگران‌کننده است و غم‌انگیز و راه را بر خیلی پیشرفت‌های دیگر می‌بندد، «استانداردها» است
ما در بسیاری بخش‌ها، نرمال‌ها و استانداردهایمان عوض شده‌است و روز به روز هم پایین و پایین‌تر می‌اید
اصلا تعریف درست خیلی چیزها و حداقل استانداردها فراموش شده‌است و چیز دیگری شده‌است
و این‌طور شده‌ایم که نمی‌دانیم و نمی‌دانیم هم که نمی‌دانیم و همین ما را در جهل مرکب نگه داشته‌است و چه بسیار که خود گوییم و فقط خود خندیم و فکر هم می‌کنیم که چه هنرمندیم
بخشی از تلاش و تقلا و جان‌کندن برای زنده‌ماندن امید واقعی در این سرزمین مادری، این است که استانداردها را در خود زنده نگه‌داریم و تلاش‌کنیم که در کار خود و در محیط اطرافمان، حداقل، کف استانداردها را رعایت‌کنیم تا کار خوب و درست همچنان باقی بماند و بتواند معیار باشد
سخت است. خیلی سخت. اما چاره‌ای هم نیست و بخشی از زنده نگه‌داشتن کورسوی امید است برای آینده‌ای شاید روشن
تصاویر پست مربوط به سفر بارسلونا است در شهریورماه سالی که در روزهای آخر آن هستیم، و شرکت در پنج روز کنگره‌ی انجمن قلب اروپا و چشیدن لذت استانداردهای دانش، پرکتیس، قلب، کار گروهی، آموزش و مسیر پیشرفت
در آن روزها در حدود سیصد استوری و پانزده پست، تلاش‌کردم دوستان غایب را با خود در این بزرگ‌ترین رویداد علمی قلب همراه‌کنم که همه در هایلایت‌ها جمع‌آوری شده‌اند
دیدگاه خود را ثبت نمایید.
0 دیدگاه برای این پست ثبت شده است.
