تمام پست ها

یکی از خبرهای بسیار مهم و پر سر و صدای هفته‌های اخیر در حوزه طبابت این خبر بود که مجله پزشکی نیوانگلند با ایمپکت فاکتور ۷۲، مطالعه مهم PREDIMED را که در سال ۲۰۱۳ منتشر شده بود، از مجله حذف کرد، به خاطر اشتباهی که در رندومیزیشن انجام شده بود و با تذکر یک آنستزیولوژیست در انگلیس متوجه آن شده بودند و مجددا پس از آنالیز مجدد آن را در شماره اخیر خود پس از ۵ سال دوباره منتشر کرد. این برداشتن و چاپ مجدد و اصلاح، گرچه روی اصل نتیجه اثری نداشت و همچنان نشان داد که رژیم مدیترانه‌ای تأثیر مثبت قابل ملاحظه‌ای بر طول عمر دارد، اما واکنش‌های متفاوتی هم در پی داشت. گروهی این مجله را به خاطر تعهدش ستودند. گروهی گفتند وقتی در یک مطالعه به این راحتی ده درصد افراد بدون اینکه طراحی مطالعه cluster randomization باشد، بدون تصادفی شدن فردی، وارد مطالعه شده‌اند و در مرورهای مجله مهمی مانند نیوانگلند هم به آن توجه نشده، بقیه قسمت‌های مطالعه هم قابل اعماد نیست و مطالعه باید برای اثبات چنین نتیجه مهمی دوباره طراحی شود؛ و گروهی هم داغ دلشان تازه شد که باید مطالعات پر مشکل دیگری مانند DECREASE-1 هم برداشته شوند.
اما گذشته از همه اینها، این خبر بار دیگر ضرورت سطح بالاتری از پرکتیس مدرن را یادآوری می‌کند. در یک نوع پرکتیس همه چیز خلاصه می‌شود در آنچه پزشک سر راندها از اساتیدش شنیده‌است. یک حالت به آنچه در رفرانس‌ها خوانده‌است و به یاد دارد. در یک حالت پرکتیس هم تکیه بر گایدلاین‌ها است. در یک حالت بر آپتودیت. و در حالتی بر تسلط به ترایال‌ها. و در یک حالت پیشرفته هم در کنار همه اینها، تسلط بر تفکر نقادانه علمی نسبت به ترایال‌ها و مطالعات و شناختن زیر و بم آنها و نهایتا شناخت دقیق فضای پرکتیس و بیمار و نهایتا در یک فرایند تصمیم مشترک کاملا آگاهانه از هر دو سو، به تصمیمی مختص بیمار رسیدن. باید ببینیم ما کجای این طیف هنر طبابت هستیم.