یکی از مشکلات دیرینهی سیستم طبابت در کشور ما، مشکل سنتی نوبتدادن است. گرچه در این سالها، پیشرفتهایی هم وجودداشته، اما هنوز بسیار دیده میشود، هم در کلینیکهای دولتی و هم درمطبهای خصوصی، که بیماران زیادی همزمان در اتاق انتظار هستند، گروهی نشسته و گروهی ایستاده، و اتاقهای انتظار با صندلیهای با چینش اتوبوسی و پرتعداد و همه پر، و راهروها و پلههایی که بیماران در آن ایستادهاند و گروهی هم نشسته. هنوز کم نیستند مراجعههایی که چندین ساعت بعد از زمان اعلامشده، نوبت بیمار برای ویزیت میشود. و هنوز چه بسیار تماسهایی که اصلا ساعت مراجعه گفته نمیشود و به همه اعلام میشود که قبل شروع کلینیک مراجعهکنند و هر که زودتر رسید نوبتش زودتر. این در حالی است که اگر وقتها درست تنظیمشوند و دادهشوند، هر فردی که مراجعه میکند یا نباید کسی را دراتاق انتظار ببیند، یا اگر تآخیرهای پیشبینینشده و گاه ویزیتهای طولانیتر را هم بخواهیم لحاظکنیم، نهایتا یکی دو بیمار را باید در اتاق انتظار ببیند.
به نقطه ایدهآل رسیدن البته حتما موانعی دارد و عوامل متعددی در این بینظمی دخیل هستند. اما نکته اینجا است که تا آن نقطه ایدهال، حالا راه زیادی باقی است؛ و احترام به وقت بیمار و همراهان -که آنها نیز همانقدر کرامت انسانی دارند که پزشک و سیستم بیمارستانی- باید باعثشود که تلاشهای بسیار بیشتری انجامشود تا احترام به وقت و کار بیمار و همراهان، خیلی بیشتر از آنچه اکنون هست، رعایتشود.
و حالا با این ماجرای تلخ کرونا، این موضوع بسیار جدیتر هم هست. اول اینکه همه سیستمهای پزشکی تشخیصی و درمانی باید فراموشنکنند که این توصیه جهانی را بسیار جدی بگیرند که مراجعات پزشکی به علتهای غیراورژانسی و غیرضروری باید لغو شوند و عقب انداختهشوند و تا حد امکان تلاش شود بدون مراجعه، و حداقل باسادهترین روش موجود که تلفن است، سؤالهای بیماران پاسخ دادهشود. و حالا اگر نیاز به مراجعه هم بود، نکات بسیاری باید رعایتشوند و یکی از آن بسیار اینکه، ازدحام در مراکز درمانی با نظم و برنامه ریزی صد چندان باید به حداقل برسد. یادمان باشد توصیههایی که سیستم پزشکی این روزها به همه مردم دارد، خود باید بیش از همه به آنها پایبندباشد. نشود که عالم بی عمل باشیم و بسان زنبور بی عسل
دیدگاه خود را ثبت نمایید.
0 دیدگاه برای این پست ثبت شده است.
