تمام پست ها

زبان بدن مهم است. اما زبان خود زبان را هم نباید فراموش‌کرد! سخن که سنجیده نباشد در بهترین شرایط فقط سودی ندارد و در بدترین حالت به قول جناب مولوی می‌تواند عالمی را ویران‌کند. و اگر سنجیده باشد – که چه سخت است سجنیدن آن – چه بسا که روبهان مرده را شیران کند. یکی از جملاتی که زیاد می‌گوییم و می‌شنویم، این عبارت است: به نظر خسته میای! که اگر فکر کنیم، در بیشتر موارد خیلی عبارت مناسبی نیست. مقاله‌هایی هم درباره آن نوشته‌شده. وقتی این جمله را می‌گوییم، قاعدتا درباره او قضاوتی کرده‌ایم، حالا یا درباره ظاهرش که مثلا خیلی مرتب نیست و به آن نرسیده یا ظاهر پریشانی دارد، و یا درباره رفتارش که مثلا خیلی تمرکز ندارد یا حواسش پرت است یا برخود گرم و مناسب و خوبی ندارد. و اگر جمله ما از سر مهربانی و دلسوزی بوده، این بیان قاعدتا او را می‌رنجاند و دچار گرفتاری بیشتر می‌کند که کجای کار ظاهر یا رفتارش می‌لنگیده که به او چنین حرفی زده‌اند. و پاسخ این سؤال هم تقریبا در همه موارد یک عبارت ثابت است: نه! خوبم! در چنین شرایطی اگر نگران مخاطبمان هستیم، جملات سؤالی باز، احتمالا جایگزین بهتری هستند و به مخاطب ما این فرصت را می‌دهد که اگر دوست داشت، با ما از مشکلش بگوید. سؤال‌های مثل: همه چی خوبه؟ اوضاع خوبه؟ البته من هم قبول دارم که همیشه زمینه روابط ما و گفتگوی ما با مخاطب مهم است و همین جمله شاید برای مخاطبی، جمله نامناسبی هم نباشد و به او این فرصت را بدهد که از گرفتاریش اگر خواست بگوید. به هر حال این هنر سخن گفتن است که شرایط و مخاطب، جا به جا و فرد به فرد سنجیده شود
و البته یادمان هم باشد که در شرایط سخت، و شرایطی که حتی محاسبات ما نشان می‌دهد که روزهای سخت‌تری هم شاید در پیش باشد، ما بیش از هر زمان دیگری به حال خوب نیاز داریم. به کار خوب و حال خوب، و انتقال این حال خوب با کار خوب به اطرافیانمان و به روشن نگه داشتن امید تا روزهای بهتر برسد و ما همچنان سر پا باشیم و از روزهای گذشته خودمان و آنچه کردیم و بودیم راضی‌باشیم. زبان زبان خیلی مهم است. بسنجیم و اگر حرفی و بحثی و گفتگویی و تحلیلی، سودی نداشت جز اینکه حال ما و مخاطب ما را خراب کند، از آن پرهیز کنیم. باز به قول جناب مولوی
این زبان چون سنگ و هم آهن وش است
و آنچه بجهد از زبان چون آتش است
سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف
گه ز روی نقل و گه از روی لاف